Lonneke kiest voor gemoedelijke omgeving
In de jaren ’90 hadden Lonneke van der Meulen (1975) en haar partner Mente trouwplannen en waren daarom op zoek naar een betaalbaar huis. Ze vonden een rijwoning in Almere Buiten, waar Lonneke voor de klas stond. Almere was nog volop in opbouw, waardoor het nog dorps aanvoelde. Lonneke en Mente genoten van het winkelcentrum, de bibliotheek en het meubelplein op fietsafstand, maar toen het stel kinderen kreeg, stelden ze zichzelf steeds vaker de vraag of ze wel in Almere wilden blijven.
Lonneke vertelt: ‘We merkten dat de mentaliteit in Almere veranderde en verhardde. De sfeer in winkels was niet altijd prettig. Personeel roddelde over elkaar of over klanten, terwijl je er als klant gewoon langsliep. Hier kregen we steeds meer moeite mee. We wilden de kinderen een andere instelling meegeven, juist één waarbij mensen meer op elkaar betrokken zijn. Verhuizen werd steeds vaker onderwerp van gesprek. Mente wilde graag in poldergebied blijven wonen. Hij werkte destijds in de handel in groentezaden en hield van het weidse van de polder. Ik stond als leerkracht voor de klas in Almere en wilde mijn baan liever niet opzeggen. Ik vond het acceptabel om maximaal drie kwartier van mijn werk te gaan wonen. We trokken een ‘drie-kwartier-cirkel’ om Almere en kwamen zo op het idee om eens in de Noordoostpolder te gaan kijken. We bezichtigden woningen in Creil en Ens en wandelden door winkelstraat de Lange Nering. We voelden een gemoedelijke sfeer en het viel ons op dat de mensen elkaar op straat groetten. Dat waren wij in Almere niet gewend. Door al deze positieve ervaringen besloten we dat we naar de Noordoostpolder wilden verhuizen als we een huis zouden vinden dat ons aansprak.’
Lange Nering
Wanneer ze in 2010 voor de derde keer ouders zijn geworden, vinden Lonneke en Mente een vrijstaande woning aan De Fjord in Emmeloord West, in een hofje met vijf andere woningen. ‘Wij waren in dit hofje het jongste stel. Veel buren hadden de kinderen al groter of al jaren uit huis en konden de levendigheid van onze kinderen wel waarderen. Onze buren wisten wanneer wij werkten en als er iets was, konden onze kinderen daar altijd aankloppen. Het gemoedelijke van de polder bleek goed bij ons te passen. Wat we in het begin wel misten, was de enorme bibliotheek en het winkelgebied in Almere. Gelukkig maakte het dorpse karakter van de polder dat ruimschoots goed. Zelfs de kinderen merkten op dat mensen elkaar hier groeten. Op vrijdagavonden ging ik vaak met de kinderen naar de Lange Nering. Dat deden veel mensen in de polder. Toen onze kinderen groter werden, gingen ze er met hun vrienden heen.
Schatjes uit de polder
Na drie jaar op en neer reizen naar haar werk in Almere, wil Lonneke graag dichterbij werken. ‘Ik was het reizen zat en had behoefte aan een nieuwe uitdaging. Ik was vijftien jaar leerkracht van groep 7/8 in het basisonderwijs geweest. Toen het Groenhorst in Emmeloord op zoek was naar een docent Nederlands heb ik gesolliciteerd. De directeur gaf aan dat kinderen en ouders in Almere veel mondiger zijn dan in de Noordoostpolder en dat hij daarom dacht dat ik de ‘schatjes’ uit de polder ook wel aankon, ondanks dat ik nog geen lesbevoegdheid had. Ik werd aangenomen en ben naast mijn werk met de lerarenopleiding begonnen. Die rondde ik na twee jaar af. In totaal heb ik negen jaar met veel plezier Nederlands en het combinatievak godsdienst/maatschappijleer gegeven. Toch bleef het brede vak van leerkracht mij trekken en nu werk ik op De Lichtboei in Emmeloord weer in het basisonderwijs. Of ik altijd voor de klas blijf staan of andere ambities heb? De tijd zal het leren.’
Tulpenroute
In 2018 verhuist het gezin naar een jongere, beter geïsoleerde woning aan de Aletta Jacobshage in de wijk Emmelhage. ‘Dit huis is gebouwd in 2010. We wonen hier met veel plezier. Ik heb veel favoriete plekken in dit huis. In mijn vrije tijd lees ik bijvoorbeeld graag een boek onder onze veranda en bij minder weer ben ik graag bezig met diamond painting aan de keukentafel of ik puzzel in de woonkamer. Koken in onze ruime leefkeuken doe ik ook graag. Verder wandel ik dagelijks met de hond en ik vind fietsen leuk. In het voorjaar rijd ik graag de Tulpenroute. Ik moet bekennen dat ik in mijn vrije tijd ook nog vaak met werk bezig ben. Ik vind het leuk om daarvoor dingen uit te zoeken en uit te werken. Verder ben ik actief in onze kerk in Emmeloord. Ik ben daar voorzitter van het jeugdwerk. Als Taakgroep Jeugd houden we ons bezig met het reilen en zeilen van alle activiteiten voor de jeugd, zoals geloofsonderwijs en het ondersteunen van jeugdleiders. Vroeger heb ik catechisatie gegeven en zat ik in de medezeggenschapsraad van de school van mijn kinderen. Ik vind het belangrijk en zinvol om me naast werk en gezin met dit soort zaken bezig te houden.’
Gebied met historie
Lonneke is opgegroeid in Den Helder. ‘Ik word altijd heel blij als ik in het voorjaar de tulpenvelden in de polder in bloei zie staan, want dat geeft mij een thuisgevoel. In Noord-Holland zijn namelijk ook veel bollenvelden. Ik houd van dat platte van de velden, maar ook nog steeds van de duinen waar ik vroeger vaak in heb gespeeld. De kust mis ik nog altijd. Toen de kinderen klein waren, vond ik het heel jammer dat ik niet met ze door de duinen kon fietsen. Toch houd ik erg van het kleinschalige van de polder en de gemoedelijke sfeer. De kinderen zijn nu ook heel blij dat we destijds naar de Noordoostpolder zijn verhuisd.
Naast het vlakke gebied spreekt de historie van de Noordoostpolder mij enorm aan. Er zit een verhaal achter de arbeiderswoningen en de boerderijen met hun Schokbeton schuren. En ook Schokland, de vliegtuigpalen en de scheepswrakkenpalen vertellen een verhaal. In de polder is de geschiedenis nooit ver weg. Op de middelbare school vond ik het mooi om die historie door te geven aan de leerlingen.’ Wil Lonneke ooit nog terug naar Noord-Holland? ‘De kust blijft mij altijd trekken en daarom weet ik niet of ik in de polder wil blijven als de kinderen straks de deur uit zijn. Mente zou best meer achteraf willen wonen of op de Veluwe. Onze woondromen lopen dus nogal uiteen, daarom kan ik me voorstellen dat we gewoon in de polder blijven, want we hebben hier inmiddels heel wat opgebouwd.’
Tekst en foto’s: Jannette Weultjes
