Sinds vorig jaar kan het in de Noordoostpolder: slapen op de dijk. In een tiny house op de dijk bij de Zuiderkrib vlakbij Kraggenburg kun je de polder op een unieke manier beleven. Eigenaresse Heidi Vereecken-Van Beekhuizen maakte deze ‘brood en bed’ naast haar zorgboerderij, koffieschenkerij T121, vergaderlocatie en in de zomer een pluktuin vol bloemen plus camping. Debora Boomsma ging namens Gemaakt in dé Noordoostpolder er een nachtje logeren.
Slapen op de dijk doe je met bijna al je zintuigen
Terwijl ik met een warme kop thee langzaam wakker wordt, vliegen er een paar spreeuwen vlak voor het keukenraam langs. Ze landen op een hekje op de dijk. Ik schrik er een beetje van, zó dichtbij zijn ze. Het raam kijkt uit op het Zwarte Meer dat vanochtend grijs gekleurd is en onrustig golft. Een bootje in de verte, watervogels die hun ochtendritueel luidruchtig uitvoeren. De zon prikt af en toe door het grauwe wolkendek. Geen mens in zicht.
De wind die vannacht om het tiny house op de Zuiderkrib raasde, is gaan liggen. Boven in het huisje lag ik warm en veilig dicht onder het dak te luisteren naar het natuurgeweld dat buiten vrij spel had op dit kleine gebouwtje, dat fier en stevig bovenop de Zwartemeerdijk staat. Een plek die heel ver weg lijkt van de bewoonde wereld.
Het tiny house voelt behaaglijk en knus en blijkt ‘een huisje vol verhalen om te ontdekken’ te zijn.
Gister kwam ik hier aan in de vroege avond. Vanaf het erf wandelde ik met mijn rolkoffer een kilometer over het kavelpad naar het tiny house van de Zuiderkrib, pal naast landschapskunstwerk Pier + Horizon van Paul de Kort. Banjeren tegen de wind in, tussen de akkers door waar boeren nog hard aan het werk waren. Hun grote machines met felle lampen bleven tot diep in de avond als dwaallichten over het donkere polderlandschap zweven.
Het tiny house voelt behaaglijk en knus en blijkt ‘een huisje vol verhalen om te ontdekken’ te zijn, zoals een eerdere logee mooi omschrijft in het gastenboekje. ‘Dat klopt helemaal’, zegt eigenaresse Heidi. ‘We vertellen hier het verhaal van de Zuiderkrib op allerlei verschillende manieren.’ Want die geschiedenis is wel het bewaren waard.
Ik wilde een plek maken in de Noordoostpolder om te delen met andere mensen.
‘Het kon hier behoorlijk spoken’
‘Je bent hier op de kunstmatig aangelegde leidam de Zuiderkrib, die midden in de vroegere Zuiderzee lag. Deze leidam liep van ’t Bakenhuisje in Genemuiden naar de lichtwachterswoning op Oud Kraggenburg. Daar konden schepen in de haven schuilen voor storm en mist. Het kon hier behoorlijk spoken op het water namelijk.’ Met het suizen van de wind buiten, kan ik me daar wel iets bij voorstellen.
Na de inpoldering werd in het verlengde van de leidam een boerderij neergezet; de boerderij van de familie van Heidi’s man. Het stel nam die in 2017 over en maakte van het gemengde bedrijf een akkerbouwbedrijf.
Maar Heidi en haar man wilden meer. ‘Ik wilde een plek maken in de Noordoostpolder om te delen met andere mensen. Wij hebben veel gereisd en zeiden altijd tegen elkaar: ooit beginnen we een bed & breakfast.’
Na een carrière in de gehandicaptenzorg, besloot Heidi de zorg naar huis te halen en zette een zorgtak op poten op de boerderij in de vorm van een leerwerkboerderij. Samen met de zorgmedewerkers verzorgt ze de pluktuin en de koffie- en theeschenkerij. ‘En sinds vorig jaar dus ook het tiny house, die we dankzij een subsidiepot voor plattelandsontwikkeling konden maken. We zorgen voor het onderhoud, maar verschonen ook de bedden, regelen het ontbijt en maken de boel schoon. En we ontvangen samen de gasten.’
Verwijzingen naar vroegere tijden
In het piepkleine huisje op de dijk zitten allerlei verwijzingen naar de geschiedenis van de Zuiderkrib. Een lampje dat aan het plafond hangt, is bijvoorbeeld een 3D-geprint pijpenkopje. Van oorsprong een kalken pijp waar de schippers mee rookten.
Er hangt bovendien een ‘Ode aan de Lichtwachter’, een peilschaal waar alle namen van de lichtwachters van Oud Kraggenburg staan tot de laatste die het licht doofde in 1920. Op een glazen object in de vorm van een domeinschuur zit een QR-code geplakt, die leidt naar een film over de geschiedenis van de Zuiderkrib.
Een oude landkaart uit 1817 van de Staatscommissie is gedrukt op de dekbedden. En op een ouderwets ogend radiootje zijn onder meer verhalen te horen over de Zuiderzee-tijd. Heidi interviewde daarvoor allerlei mensen, die nog herinneringen hebben aan die periode.
Alles wat ze doet is zoveel mogelijk gemaakt in dé Noordoostpolder of heeft er een link mee. En dat maken -pionieren 2.0, noemt Heidi het zelf- gaat nog wel even door. Op het erf wordt de kapschuur omgebouwd tot ook een bed & breakfast. ‘Kamers voor vier personen en een aangepaste kamer voor minder-validen. Daar kan ik helemaal mijn creativiteit in kwijt met leuke tweedehands spulletjes.’
Hopelijk trekt het net zoals het tiny house allerlei mensen naar de polder. ‘Nu al komen mensen overal vandaan, ook uit het buitenland. Maar het grappige is dat er ook veel mensen uit de buurt hier komen logeren. Die zijn gewend om hier te fietsen over het fietspad langs de dijk en zijn toch nieuwsgierig naar dit huisje.’
De meeste gasten komen volgens Heidi voor de rust. ‘Mensen zien hier opeens allemaal kleuren in het landschap en de lucht. Het is heel uitgestrekt natuurlijk, daardoor kun je heel bewust naar de omgeving kijken.’
En dan is er de reuring op het water natuurlijk. ‘Je kunt de oude vaargeul nog zien in het landschap aan de ene kant, je ziet de torenspitsen van Genemuiden en Vogeleiland en de boten die langskomen aan de andere kant. Er gebeurt op het water eigenlijk altijd wel wat in al die rust. Het verveelt nooit.’
Als je ergens aan den lijve wilt ondervinden dat de Noordoostpolder niet is ontstaan maar door mensenhanden is gemaakt, dan moet je dat hier doen.
‘Je ruikt nog net niet de vroegere Zuiderzee’
En dat kan ik alleen maar beamen. Al zodra je aan de wandeling naar het tiny house begint, is het duidelijk: een nachtje slapen op de dijk doe je met bijna al je zintuigen. De rust, de vogels, de uitgestrekte akkers, het water, de oneindige luchten, de wind die het huisje soms wat doet wiebelen. Je ruikt nog net niet de vroegere Zuiderzee. Als je ergens aan den lijve wilt ondervinden dat de Noordoostpolder niet is ontstaan maar door mensenhanden is gemaakt, dan moet je dat hier doen.
